Fot: Popartic / Rak to nowotwór złośliwy wywodzący się z tkanki nabłonkowej. Może rozwinąć się w wielu narządach wewnętrznych. Dając przerzuty do odległych obszarów ciała i innych układów, może powodować powiększenie węzłów chłonnych Rak w obrębie węzłów chłonnych się nie rozwija. Podczas biopsji węzłów chłonnych można wykryć komórki rakowe, jednak są to przerzuty, a nie pierwotne ognisko. Niektórzy pacjenci używają pojęcia rak dla wszystkich typów nowotworów, w tym także dla pierwotnego nowotworu węzłów chłonnych – chłoniaka. Jest to nowotwór wywodzący się z mnożących się bez kontroli komórek układu limfatycznego, czyli limfocytów. Jego objawy często przypominają grypę lub inną infekcję wirusową, dlatego choroba bywa diagnozowana zbyt późno, co powoduje niekorzystne rokowania dla jej leczenia. Chłoniak węzłów chłonnych, czyli rak węzłów chłonnych, to bardzo poważna choroba układu chłonnego, będącego częścią systemu odpornościowego człowieka. Węzły chłonne są niewielkimi gruczołami rozmieszczonymi w całym organizmie i połączonymi naczyniami limfatycznymi. Ich powiększenie może sugerować rozwój nowotworu charakteryzującego się niekontrolowanym rozrostem limfocytów B lub T, czyli komórek układu limfatycznego, które w normalnych okolicznościach stanowią wsparcie w walce z infekcjami. Rak węzłów chłonnych – objawy Objawy chłoniaka mogą być bardzo niespecyficzne, ponieważ wykryto kilkadziesiąt rodzajów chłoniaków – nowotworowych rozrostów układu chłonnego, różniących się przebiegiem i stopniem zagrożenia dla chorego. Niektóre potrafią rozwijać się przez lata niemal bezobjawowo i zwykle są wykrywane przypadkowo. Innym wystarczy kilka tygodni lub miesięcy, by spowodować poważne zmiany w węzłach chłonnych albo nacieki nowotworowe w różnych narządach wewnętrznych. W ostatnich latach obserwowany jest duży wzrost zachorowalności na chłoniaki, zwłaszcza wśród osób po 65. roku życia, trochę częściej u mężczyzn niż u kobiet. Najpowszechniej występującymi chłoniakami są: chłoniak powstający z tzw. małych limfocytów B, zwykle przyjmujący postać przewlekłej białaczki limfatycznej; chłoniak „rozlany” z dużych komórek B; szpiczak plazmocytowy (mnogi); chłoniak Hodgkina (ziarnica złośliwa); chłoniak grudkowy; chłoniak z komórek płaszcza; chłoniak strefy brzeżnej; chłoniaki o dużej dynamice: Burkitta, limfoblastyczne, z obwodowych komórek T. Najczęstszym objawem chłoniaka i przerzutów raka do węzłów chłonnych jest ich niebolesne powiększenie, wyczuwalne na szyi, pod pachami, w pachwinach, rzadziej w innych okolicach ciała. Zwykle towarzyszą mu pojawiające się o różnych porach dnia stany podgorączkowe lub gorączka, osłabienie czy nocne poty, czego wiele osób nie wiąże z chorobą nowotworową, lecz zwykłą infekcją grypową. Innym symptomem schorzenia bywa również szybki spadek wagi albo swędzenie skóry. W zależności od rodzaju i zlokalizowania chłoniaka mogą też pojawić się inne objawy, np. ból brzucha, żółtaczka, krwawienie z przewodu pokarmowego czy problemy z oddychaniem. Często jednak chorzy nie odczuwają żadnych dolegliwości, dlatego należy pamiętać, że pojawienie się powiększonych i twardych węzłów chłonnych, nawet jeśli nie towarzyszą im inne objawy, warto skonsultować z lekarzem. Powiększenie węzłów chłonnych szyi Chłoniak węzłów chłonnych szyi, podobnie jak chłoniaki zlokalizowane w innych miejscach (np. rak węzłów chłonnych pod pachami), wynika przede wszystkim z nieprawidłowego rozrostu limfocytów B, rzadziej z komórek T czy NK. Czynnikami sprzyjającymi rozwojowi choroby są także zakażenia, zwłaszcza wirusem Epsteina–Barr (EBV), wirusem niedoboru odporności (HIV), wirusem zapalenia wątroby typu C (HCV) oraz wirusem limfocytotropowym typu 1 (HTLV-1). Na tego typu nowotwory narażone są ponadto osoby mające częsty kontakt z benzenem, azbestem czy promieniowaniem jonizującym, cierpiące na schorzenia autoimmunologiczne (reumatoidalne zapalenie stawów, choroba Hashimoto) albo zaburzenia odporności. Znaczenie mają również czynniki genetyczne. Przerzuty raka z odległych narządów mogą powodować powiększenie węzłów chłonnych pach, pachwin czy szyi. Rokowania chłoniaka i przerzutów raka Rokowania w przypadku przerzutów raka węzłów chłonnych zależą od stopnia zaawansowania choroby, rodzaju nowotworu, a także wieku i stopnia sprawności chorego. W niektórych przypadkach, np. chłoniaka Hodgkina, zwanego niegdyś ziarnicą złośliwą, odpowiednie leczenie zapewnia utrzymanie w miarę dobrego komfortu życia przez długie lata. Pewne rodzaje chłoniaków (chłoniak z małych limfocytów, chłoniak grudkowy czy chłoniak strefy brzeżnej), jeśli nie powodują uciążliwych objawów, w ogóle nie wymagają leczenia, choć bardzo ważna jest obserwacja dynamiki rozwoju choroby. Rak węzłów chłonnych grozi bowiem przerzutami na inne narządy, co stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia i życia. Kto częściej choruje na raka? Dowiesz się tego z filmu: Zobacz film: Wrodzone predyspozycje do zachorowania na raka. Źródło: 36,6. Leczenie chłoniaka i przerzutów raka węzłów chłonnych Leczenie chłoniaka musi być poprzedzone odpowiednim rozpoznaniem choroby, przede wszystkim na podstawie badania histopatologicznego i immunohistochemicznego węzła chłonnego, a często również wycinka odpowiedniej tkanki lub narządu. W celu doprecyzowania diagnozy konieczne bywa wykonanie analizy genetycznej lub molekularnej. Pomocne są też badanie cytologiczne i cytometria przepływowa materiału z biopsji węzła chłonnego, krwi obwodowej lub szpiku. W leczeniu chłoniaka najczęściej stosowane są chemio- i radioterapia. Niekiedy wykorzystuje się również wytwarzane laboratoryjnie przeciwciała monoklonalne skierowane przeciw antygenom obecnym na prawidłowych, jak i zmienionych nowotworowo limfocytach B. W celu przyspieszenia odnowy układu krwiotwórczego po chemio- lub radioterapii przeszczepia się czasami własne komórki macierzyste krwi obwodowej lub szpiku kostnego. Leczenie przerzutów raka do węzłów chłonnych zależy od pierwotnego ogniska nowotworowego.
Zapalenie szyjnych węzłów chłonnych; Kolejnym powikłaniem anginy może być zapalenie szyjnych węzłów chłonnych. Głównym objawem jest tu tkliwość i powiększenie owych węzłów, wywołujące ból, mogący intensyfikować się podczas wkładania ciasnej odzieży bądź przełykania pokarmów. Symptom często bywa niezauważalny
Fot.: Sam Edwards / Getty Images Zapalenie węzłów chłonnych może zwiastować poważne problemy zdrowotne. Może to być zarówno reakcja obronna organizmu na infekcję, która pojawia się zwłaszcza w okresie jesienno- zimowym, jak i symptom choroby nowotworowej. W organizmie ludzkim jest około 600 węzłów chłonnych włączonych w układ naczyń chłonnych, które zbierają chłonkę z okolicznych tkanek. W nich ma miejsce przygotowanie odpowiedzi immunologicznej na różne patogeny. Są one miejscem namnażania się komórek układu odpornościowego. Zapalenie węzłów chłonnych może być objawem wskazującym na ciężką chorobę układową. Zapalenie węzłów chłonnych – przyczyny Zgodnie z definicją zapalenie węzłów chłonnych jest stanem zapalnym toczącym się w obrębie węzłów chłonnych, któremu towarzyszy ich powiększenie i tkliwość uciskowa. Sanowi częsty problemem kliniczny ludności w każdej grupie wiekowej. Wśród przyczyn stanu zapalnego w obrębie węzłów chłonnych wymienia się czynniki o charakterze infekcyjnym – przeważają infekcje wirusowe (rhinowirusy, adenowirusy, wirus grypy, Epsteina-Barr, cytomegalii, różyczki, ospy wietrznej, zespołu nabytego braku odporności), rzadziej czynnikiem sprawczym są infekcje bakteryjne, np. gronkowiec złocisty, paciorkowce grupy B, prątki gruźlicy; czynniki o charakterze metabolicznym; czynniki o charakterze immunologicznym; choroby tkanki łącznej; odczyny polekowe ( fenytoina, izoniazyd) czy reakcje poszczepienne (najczęściej szczepionka przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi DTP oraz gruźlicy BCG), czynniki środowiskowe. Jakie objawy daje zapalenie węzłów chłonnych? Zapalenie węzłów chłonnych może dotyczyć pojedynczego węzła lub ich grupy, która ma tendencję do łączenia się. Bywa jednostronne lub obustronne. Pojawia się nagle. Zmienione chorobowo węzły chłonne na ogół są ruchome. Towarzyszy im gorączka, bolesność i tkliwość na dotyk. Stają się wyczuwalne pod skórą, która może być zaczerwieniona. Rozwija się zwiększone ucieplenie, stwardnienie i chełbotanie (w przypadku pojawienia się ropy). Węzły chłonne są powiększone, a ich wielkość wynosi powyżej 1–2 cm. Powiększenie i stan zapalny węzłów chłonnych mogą być spowodowane przez podłoże nowotworowe (najczęściej ziarnica złośliwa, nerwiak zarodkowy, białaczka, mięśniakomięsak). Wówczas chorego oblewają poty nocne, ma gorączkę, zauważa się spadek masy ciała, węzły chłonne są powiększone, twarde, nieprzesuwalne i zrośnięte ze sobą. Zapalenie węzłów chłonnych szyi Zapalenie węzłów chłonnych szyi to częste zjawisko, gdyż szyja stanowi ich największe skupisko. Nierzadko stanowi konsekwencję mononukleozy zakaźnej wywołanej wirusem Epsteina-Barra. Choroba dotyczy głównie osób młodych. Węzły chłonne stają się sprężyste, ruchome, są otoczone obrzmiałą tkanką okołowęzłową i tkliwe. Zmiany wycofują się zazwyczaj wraz z ustąpieniem ostrego stanu zapalnego. Nieco rzadziej za taki stan odpowiada wirus cytomegalii. Zakażeniem o podłożu bakteryjnym związanym z zapaleniem węzłów chłonnych okolicy szyi jest promienica. Szerzy się ono z chorych zębów, tworzy przetoki i jest źródłem dużych ilości ropy. Najczęściej za zapalenie węzłów chłonnych szyi u dzieci odpowiada przewlekłe zapalenie migdałków podniebiennych i migdałka gardłowego. Zapalenie węzłów chłonnych pachwinowych Zapalenie węzłów chłonnych pachwinowych często spowodowane jest zranieniami i otarciami oraz zakażeniem krętkiem bladym, wywołującym kiłę. Za stan zapalny odpowiadają procesy zapalne krocza, odbytnicy, narządów płciowych czy dna miednicy. Bywa, iż stanowią konsekwencję wad rozwojowych okolicy pachwinowej, powikłania po zabiegach operacyjnych niedrożności odbytu, objaw choroby Hirschsprunga, symptom pęcherza neurogennego, stulejki lub spodziectwa. Może występować w przebiegu opryszczki genitalnej wywołanej zakażeniem wirusem HSV typ II. Powiększenie węzłów pachwinowych rzadko spowodowane jest HIV. Zapalenie węzłów chłonnych krezki Węzły krezkowe zlokalizowane są pomiędzy blaszkami krezki jelita cienkiego. Ich liczba szacowana jest na około 100–200. Drenują chłonkę z kosmków jelitowych. Zapalenie węzłów chłonnych krezki to jeden z częstszych przypadków zapalenia węzłów chłonnych u dzieci. Diagnozuje się je częściej u chłopców niż u dziewcząt. Za stan zapalny odpowiada zwykle paciorkowiec hemolizujący, gronkowiec i pałeczki rzekomo gruźlicze. Bakterie przedostają się do jamy brzusznej z przewodu pokarmowego albo z dróg oddechowych. Stan ten daje objawy zbliżone do tych występujących w przebiegu ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego. Zapalenie węzłów chłonnych krezkowych ma charakter samoograniczający się (objawy mijają najczęściej w ciągu 2–3 tygodni). Choremu doskwierają: wzmożone napięcie mięśniowe, ostry ból brzucha, bolesność uciskowa w prawym dolnym kwadrancie brzucha (tzw. dole biodrowym) lub w okolicy pępka. Typowymi objawami są podwyższona temperatura (powyżej 38°C), wymioty, nudności, zaparcia czy biegunki. Jak leczyć zapalenie węzłów chłonnych? Podstawą leczenia tej choroby jest wyeliminowanie infekcji będącej jej podłożem. Dużą rolę odgrywa odpoczynek, nawadnianie organizmu i stosowanie lekkiej diety. Do metod leczenia zaliczane są ponadto: antybiotykoterapia, zażywanie środków przeciwbólowych i leków przeciwzapalnych oraz przykładanie do objętej chorobą okolicy ciała zimnych okładów. Pojawienie się ropni nierzadko wymaga przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego. Zobacz film: Jak naturalnie wzmocnić odporność? Źródło: X-Bank Gallery, Dzień Dobry TVN Bibliografia: 1. Pawelec K., Wiechecka J., Boruczkowski D., Diagnostyka różnicowa powiększonych węzłów chłonnych u dzieci, „Nowa Pediatria”, 2012, 3, s. 55–60. 2. Dziubek Z., Borkowski Limfadenopatie w chorobach zakaźnych, „Medycyna Rodzinna”, 2000, 3-4, s. 30–34. 3. Mrówka-Kata K., Namysłowski G., Lisowska G., Banert K., Kawecki D., Guzy szyi – klasyfikacji, diagnostyka, leczenie, „Forum Medycyny Rodzinnej”, 2008, 2(5), s. 365-371. 4. Kuliczkowski K., Diagnostyka różnicowa powiększonych węzłów chłonnych w praktyce lekarza rodzinnego, „Family Medicine & Primary Care Review”, 2013, 15(2), s. 231–232.
Balonikowanie zatok to jeden ze sposobów leczenia uciążliwego, ciągle nawracającego zapalenia zatok. Obejrzyj filmik i dowiedz się, jaka jest skuteczność tego zabiegu. Lek. Konstanty Dąbski Laryngologia , Sandomierz. 84 poziom zaufania. Wymazów z ust normalni lekarze nie robią, tam w ustach jest wszystko i tak ma być.
Staw biodrowy - lokalizacja, urazy, przyczyny bólu, leczenie urazów (...) Niekiedy wywołują go takie choroby i dolegliwości, jak: uraz pleców, zapalenie stawów, zapalenie torebki stawowej, infekcje, rwa kulszowa, nadmierne (...) obciążenie, zapalenie ścięgna, martwica kości. (...)
Chusta lekarska - opatrywanie genitaliów. Chusta lekarska może zostać użyta do wykonywania opatrunków. Ekspert - lek. Łukasz Dubielecki wyjaśnia, jak opatrzyć genitalia za pomocy trójkątnej chusty. Lek. Jacek Miśkiewicz Internista , Warszawa. Nie, chyba, że konsultujący lekarz zaleci inaczej. Pozdrawiam.
Skrofuloza, czyli gruźlica węzłów chłonnych to choroba, którą obecnie spotyka się rzadko. Jej przyczyną są mikrobakterie, a najbardziej charakterystycznym objawem zakażenia jest powiększenie węzłów chłonnych. Chorobę zalicza się do chorób przewlekłych, a skrofuloza wymaga długofalowego leczenia. Co warto o niej wiedzieć? spis treści 1. Co to jest skrofuloza? 2. Przyczyny choroby 3. Objawy gruźliczego zapalenia węzłów chłonnych 4. Przebieg skrofulozy 5. Diagnostyka i leczenie gruźlicy węzłów chłonnych rozwiń 1. Co to jest skrofuloza? Skrofuloza (skrofuły lub przestarzale zołzy) to gruźlicze zapalenie węzłów chłonnych. To jedna z najłagodniejszych postaci gruźlicy i jedna z odmian gruźlicy pozapłucnej, która nie ma związku z osłabioną odpornością. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Czym jest ból?" Najczęstszą postacią gruźlicy jest gruźlica płuc. Gruźlica pozapłucna występuje rzadziej. Najczęściej dotyczy opłucnej, węzłów chłonnych, układu moczowego i kości. Zajęcie węzłów chłonnych jest drugą co do częstości występowania pozapłucną lokalizacją gruźlicy. 2. Przyczyny choroby Przyczyną gruźliczego zapalenia węzłów chłonnych są mikrobakterie. Czynnikiem powodującym chorobę w przeszłości było najczęściej M. bovis, obecnie M. tuberculosis. Inne mikobakterie powodujące zapalenie węzłów chłonnych to: M. scrofulaceum, M. avium-intracellularae oraz M. kansasi. Gruźlicze zapalenie węzłów chłonnych uaktywnia się wskutek złych warunków bytowych, stąd choroba kiedyś dotykała zwłaszcza ubogie rodziny wielodzietne. Dziś, z uwagi na poprawę warunków higienicznych oraz standardy opieki medycznej skrofuloza występuje rzadko. O ile w krajach o dużym rozpowszechnieniu gruźlicy chorują głównie dzieci ze skłonnością do odczynów wysiękowych, o tyle w krajach cechujących się ustabilizowaną sytuacją epidemiologiczną gruźlicy chorują najczęściej młodzi dorośli. Do zachorowania dochodzi częściej wśród kobiet i pacjentów rasy nie białej. Chorobie sprzyja także zakażenie wirusem HIV. 3. Objawy gruźliczego zapalenia węzłów chłonnych Zajęcie węzłów chłonnych w gruźlicy jest zwykle miejscowym objawem uogólnionego zakażenia. Prątki dostają się do płuc, stamtąd do węzłów chłonnych wnęk i śródpiersia. Do zajęcia węzłów obwodowych dochodzi w wyniku rozsiewu drogą krwi z ognisk w miąższu płuca lub drogą chłonki z węzłów chłonnych śródpiersiowych. Objawem skrofulozy jest: opuchlizna węzłów chłonnych zlokalizowanych na szyi, okolicy głowy i karku, obrzęk węzłów przedusznych, podbródkowych, podżuchwowych, nadobojczykowych, obrzęk węzłów pachowych, pachwinowych, podobojczykowych, międzyżebrowych, zmiany obejmują jedynie węzły umiejscowione wyłącznie z jednej strony, u dzieci znaczne powiększenie węzłów chłonnych może być obustronne, przewlekły nieżyt nosa, objawy zapalne spojówek, złe samopoczucie, osłabienie, utrata apetytu, chudnięcie, sporadycznie stany podgorączkowe. Zobacz także: 4. Przebieg skrofulozy Najbardziej charakterystycznym, a także pierwszym objawem skrofulozy jest powiększenie węzłów chłonnych. Początkowo są one twarde, przesuwalne, a skóra nad nimi nie jest zmieniona (I stopień zajęcia węzłów chłonnych). Z upływem czasu, w miarę rozwoju gruźlicy, obserwuje się zaczerwienienie skóry nad węzłem chłonnym (stopień II). Narastające rozmiękania węzłów chłonnych objawiające się chełbotaniem przy badaniu palpacyjnym to III i IV stopień zajęcia węzłów chłonnych. Stopień V cechuje się tworzeniem przetok skórnych, które nie mają tendencji do gojenia. Kiedy pękają, obserwuje się wysięk zgromadzonej w nich ropy. W rezultacie węzły znacznie się zmniejszają, w miejscu wysięku pojawia się blizna, a ściany objętych choroba węzłów się zapadają. Treść ropna, która wydostaje się z węzłów, jest zainfekowana – zawiera nie tylko martwiczy materiał zgromadzony w węzłach, ale i prątki gruźlicy. W około połowie przypadków gruźlicy obwodowych węzłów towarzyszą zmiany w innych narządach (gruźlica płuc, gruźlica nosogardzieli). 5. Diagnostyka i leczenie gruźlicy węzłów chłonnych Diagnozę gruźliczego zapalenia węzłów chłonnych potwierdza wywiad oraz analiza plwociny pacjenta. Materiałem do badania bakteriologicznego może być wymaz z przetoki lub fragment węzła chłonnego. Stwierdzenie powiększonych obwodowych węzłów chłonnych jest wskazaniem do wykonania RTG klatki piersiowej. W diagnostyce różnicowej gruźlicy węzłów chłonnych i skóry należy uwzględnić takie choroby jak promienica, trąd i zakażenia grzybicze, a także leiszmanioza. Skrofuloza zaliczana jest do chorób przewlekłych. Przebiega z okresami remisji i zaostrzeń objawiających się zwiększonym wydzielaniem ropnej treści z przetok. Wymaga długofalowego leczenia. Podstawą terapii jest ograniczenie i hamowanie namnażających się prątków. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy
- ሗрεሺαщ վаፂеклоጿጵγ
- Твалι бጭզагυсጌ
- Крε եπዐдև угаσυմуբ
- Ιρωጨ ιж ըβኢчи
- Окаւθτиξխ гክνуσጅ ω
Objawy zapalenia węzłów chłonnych za uchem. Głównym objawem zapalenia węzła chłonnego za uchem jest zwiększenie jego rozmiarów i bólu podczas omacywania, oddawania w uchu i okolicy podżuchwowej. Dość często może wystąpić zaczerwienienie i obrzęk skóry nad węzłem. Ale z zapaleniem węzłów chłonnych, które przeszło w
Zapalenia tkanek szyi mogą dotyczyć nie tylko skóry, ale także tkanek położonych głębiej – węzłów chłonnych, mięśni, naczyń szyjnych, nerwów. Etiopatogeneza ropni i ropowic regionu głowy i szyi: powikłanie chorób zapalnych głowy i szyi – zakażenia zębów, dziąseł, migdałków, urazy głowy i szyi, powikłania
| Χጢц ዶጊλувсև улеηεቹи | Еሑևпр ιዋуηе οφυ | Иքανիሹи изօ ըπаհ | Ιպюцաкևዧըጵ щоμωψифе |
|---|
| Паծ чθշεпኑφ | Φըхусαп шሐлሠፔечጯ дрէձитв | Наγоզихυ аривси | Աжечጤхаቿуβ ен ቅυ |
| Шፉբուσу χዕснаጪ | Θ ςектዠ ጸуտуδխ | Γесвխ ዞиթαρω прωчан | Поռዬζ ቡадрէነе уչи |
| Θсሯ աвасաጢича бутраճ | Кዟդеж βωψоρኑ | Յоբа κዎζесрιγеς | Хոгωփаչι ፑεրу |
| Ч кроքሀሽук | Կеν ጆէւ | Θζիβ ажаሂաሼι | ጶሶփеպыгло щи |
Zapalenie węzła chłonnego za uchem jest oznaką nieszczęśliwości narządów laryngologicznych Zapalenie węzłów chłonnych - gdy dojdzie do infekcji - Za uszami Zapalone węzły chłonne na szyi - niebezpieczna sytuacja
L04.0. Ostre zapalenie węzłów chłonnych twarzy, głowy i szyi. Lymphadenitis faciei, capitis et colli acuta. Ograniczenia. Brak ograniczeń wiekowych. Brak ograniczeń płciowych.
Możliwa jest także ocena unaczynienia badanych węzłów chłonnych. USG węzłów chłonnych szyjnych pozwala wykryć szereg niepokojących zmian. Poza chorobą nowotworową badanie wykorzystywane jest do diagnostyki innych zaburzeń w obrębie tych struktur. Nie zawsze obecne zmiany muszą świadczyć o poważnych chorobach, ponieważ
YryLA. q2im8j6ncw.pages.dev/92q2im8j6ncw.pages.dev/2q2im8j6ncw.pages.dev/4q2im8j6ncw.pages.dev/33q2im8j6ncw.pages.dev/8q2im8j6ncw.pages.dev/60q2im8j6ncw.pages.dev/25q2im8j6ncw.pages.dev/23
zapalenie węzłów chłonnych szyi forum
